- Subaru No Ken หมัดเทพเจ้าดาวลูกไก่ -EP9

-ความเดิมจากตอนที่แล้ว-



เหล่านักทวงของได้รับข้อมูลภารกิจในการตามของสิ่งหนึ่ง โดยร่วมกับ Dr.Jackle ซึ่งต้องเป็นงานที่ใหญ่มากแน่ๆ ถึงขนาดเรียกตัว DR.Jackle มา

ส่วนทางด้านพระเอกและตัวประกอบสำคัญกำลังเดินทางไปยัง Neo Tokyo เรื่องราวจะเป็นอย่างไร โปรดติดตาม



บทที่ 9 แม่มดแห่งมิติ



แสงอาทิตย์ในยามรุ่งอรุณสาดส่องไปทั่วทะเลทรายอันเวิ้งว้าง แสงแดดอ่อนๆ กระตุ้นให้ชายในชุด

ผ้าคลุมค่อยๆ ตื่นจากนิทรา

"เช้าแล้วเหรอเนี่ย ฮ้าววว~~~ นอนต่อดีกว่า"

"เอ่อ ตื่นมาทานข้าวได้แล้วค่ะ"

ชายในชุดคลุมหูผึ่ง เมื่อได้ยินเสียงเรียกกินข้าว

"เช้านี้มีอะไรกินหรือ สาวน้อย"

"ก็ อาหารกระป๋องที่ได้มาจากหมู่บ้านนั่นแหละค่ะ"

"เอาเถอะ ท้องอิ่มแล้วจะได้เดินทางกันต่อ"

"ค่ะ" ว่าแล้วทั้งสองคนก็ทานอาหารกัน แล้วก็ออกเดินทางไปมุ่งหน้าไปทาง Neo Tokyo



มิโด้ บัน อามาโนะ กินจิ พร้อมด้วย Dr.Jackle และ นิวจัง เดินทางมาถึงอาคารร้างแห่งหนึ่ง

หน้าปากทางเข้าไปยังชินจูกุ

"นี่ DR. นายแน่ใจนะว่างานนี้นายไม่รับงานซ้ำว้อนเหมือนตอนอื่นๆ ล่ะ"

"วางใจได้เลยครับ ผมไม่รับงานอื่น เพราะงานนี้มันน่าสนุกทีเดียว"

"บัน ชั้นกลัว"กินจิในโหมด TarePanda กำลังน้ำตาไหลพรากพร้อมกับสั่นไม่หยุด



สักพัก มีรถเบนซ์คันใหญ่แล่นเข้ามาจอดในโกดัง ผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่เป็นบอดี้การ์ดลงจากรถ

พร้อมทั้งรายล้อมอารักขาผู้ที่กำลังลงมา

"ยินดีที่ได้รู้จัก นักทวงของทุกท่าน"ชายร่างเล็กพูดทักทายพวกของบัน

"กระผม ช่วง หลิงไผ่ อดีตหัวหน้าพรรคการเมือง....ช่างมันเถอะ เรื่องมันก็นานมาแล้ว

ผมขอเข้าเรื่องเลยดีกว่า"



เมื่อ 3 วันก่อน เด็กหนุ่มคนหนึ่ง ชื่อของเขาคือ เอมิยะ ชิโร่ ได้หายตัวไป หลังจากที่เกิดเหตุระเบิด

ขึ้นที่ใจกลางเมือง ผู้ที่รอดชีวิตจากการระเบิดได้ให้การว่า มีการต่อสู้กันในบริเวณนั้น เขาเห็น เอมิยะ ชิโร่

เพื่อนร่วมชั้นของเขา วิ่งเข้าไปในที่เกิดเหตุ และหลังจากนั้นก็เกิดการระเบิดขึ้น เขาได้หลบอยู่

หลังตู้ซื้อหนังสือหยอดเหรียญ เขาเห็นคนกลุ่มหนึ่ง พาชิโร่ไปจากที่เกิดเหตุ เขาพยายามวิ่งตามไปแล้ว

ครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นก็คือ พวกมันหายเข้าไปในชินจูกุนี่เอง



"มีอะไรสงสัยจะถามไหม"

"แล้ว Avalon ที่ว่านี่มันเกี่ยวกับคนที่ชื่อ เอมิยะ ชิโร่ ยังไงล่ะ"บันเริ่มเอ่ยถาม

"ผมบอกได้เพียงแค่ว่า เอมิยะ ชิโร่ เป็นร่างสถิตย์ของ Avalon เท่านั้น ส่วนงาน

ของพวกคุณ คือ พาเขากลับมาให้ผมในสภาพที่ปลอดภัยเท่านั้น"



"แล้วหน้าตาของเขาเป็นยังไงอ่ะครับ จะให้พวกผมไปหาเนี่ย"

"อ้อ โทษที เดี๋ยวจะเอารูปให้"



รูปถ่ายของชายหัวแดงคนหนึ่งที่รายล้อมไปด้วยผู้หญิงหลายคน ไม่ว่าจะเด็ก ผู้ใหญ่ หรือแม้แต่สาวน้อยชาวต่างชาติ

สร้างความหมั่นไส้ให้กับบันอย่างแรง



"อ่า คือ ท่านครับ อีกเดี๋ยวต้องไปประชุมกับท่านมาร์คแล้วครับ"

"งั้นผมขอตัวก่อนก้แล้วกันนะครับ หวังว่าจะได้ยินข่าวดีเร็วๆ นี้นะครับ"



ช่วง หลิงไผ่ เดินกลับขึ้นรถพร้อมกับลูกน้อง แล้วรถก็วิ่งออกไป



"นี่ บัน เราต้องไปหาผู้ชายในรูปคนนี้หน่ะเหรอ"

"งานนี้น่าเบื่อจริงๆ เลย ต้องกลับเข้าไปในรังเก่าของนายเพื่อตามหาไอ้คนน่าอิจฉาคนนี้เนี่ยนะ"



"ผมว่า เราเริ่มงานกันเถอะครับ ไปกันเถอะ นิวจัง"

"นิ๊ว~~"



"ไปกันเถอะบัน ชั้นอยากให้งานนี้มันเสร็จเร็วๆ อ่ะ T_T"



และแล้ว ทั้ง 4 คนก็เดินทางเข้าไปยัง ชินจูกุ........

.

.

.

.

.



"เอาล่ะ ในที่สุดก็มาถึงสักที เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปหาผู้ที่ช่วยเธอได้"

"ค่ะ"



อามาคุสะและยาคุโมะเดินทางเข้ามาในเมืองที่เต็มไปด้วยตึกรามบ้านช่อง ที่หาดูได้ยาก หลังจากที่เดินมาได้

สักพัก อยู่ๆ ยาคุโมะก็ไม่รู้สึกตัวเลยว่า เธอได้เดินเข้ามายังบ้านสไตล์โบราณหลังหนึ่ง



"สงสัยชะตาของเธอจะนำพาเธอมาเจอเองเลยนะนี่"

ยาคุโมะยืนงงอยู่ก่อนที่จะมีเสียงออกมาจากในบ้าน

"นี่ ออกไปรับลูกค้าหน่อยสิ มารุ โมโระ"

"ค่า*2"

เด็กผู้หญิง 2 คนเปิดประตูออกมาต้อนรับ

"เอ่อ สวัสดีค่ะ"

"นี่ มารุ ดูสิ คุณลุงพยายมมาอีกแล้ว"

"นี่ โมโระ ดูสิ เค้าพาลูกค้ามาให้ด้วย"



ยาคุโมะถูกเด็กทั้งสองจูงมือเดินเข้าไปข้างใน

เบื้องหลังฉากกั้นเมื่อประตูเปิดออก เธอเห็นหญิงสาวท่าทางลึกลับ สง่างาม และ

น่าหลงใหล เธอยืนจ้องค้างอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่เคนชิโร่จะเอ่ยขึ้น



"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ คุณยูโกะ"

"แหม วันนี้เกิดลมอะไรหอบมาถึงที่นี่ได้ล่ะเนี่ย แถมยังพาเด็กหน้าตาน่ารักมาด้วย"

"คือ เธอมีเรื่องที่จำเป็นจะต้องให้คุณช่วยหน่อยล่ะ"

"งั้นเหรอเนี่ย แต่เธอยังไม่ได้พูดอะไรสักคำเลยนะ"



ยาคุโมะตื่นจากภวังค์ "อะไรนะคะ"

"สงสัยจะเป็นเอามากแฮะ ว่าแต่เธอชื่ออะไรล่ะ"

"สึคาโมโตะ ยาคุโมะค่ะ "

"ยินดีที่ได้รู้จักจ๊ะ เรียกชั้นว่า คุณยูโกะ ก็ได้"

"ค่ะ คุณยูโกะ"

"ว่าแต่เธอมีเรื่องอะไรเหรอ"

"คือ หนูอยากจะช่วยพี่สาวของหนู ที่ถูกจับตัวไปค่ะ"

.."ข้าสามารถช่วยให้เจ้าสมปรารถณาได้ แต่มันก็ต้องมีการแลกเปลี่ยนกัน"

"ไม่ว่าจะเป็นอะไร หนูยอมทำทุกอย่างเพื่อช่วยพี่ของหนูให้ได้"

"อืม ดีมาก ....แต่ เอ จะเอาอะไรดีล่ะเนี่ย "

ยูโกะครุ่นคิดอยู่สักพัก

"เอาล่ะ งั้นขอเป็นอาหารงานเลี้ยงมื้อใหญ่ล่ะกัน"

"เอ๋ อะไรนะคะ"

"ก็แค่ทำอาหารสำหรับงานเลี้ยงคืนนี้ให้หน่อย ก็แค่นั้นเอง"

"อา ค่ะ"

สักพักในขณะที่เธอหุงข้าวอยู่ ก็มีเสียงเอะอะมาจากหน้าบ้าน

"คุณยูโกะ กลับมาแล้วคร้าบบ.."

"โชคดีจริงนะ วาตานุกิ วันนี้จะมีคนช่วยเธอทำกับข้าวแล้ว"

"เอ๋ จริงเหรอครับ"

"เดี๋ยวไปช่วยแม่หนูนั่นทำกับข้าวไป เดี๋ยววันนี้จะมีแขกคนสำคัญมาที่นี่"

"ครับๆ"



"อ่า สวัสดีครับ ผมวาตานุกิ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ส่วนเจ้านี่ชื่อ โมโคน่า"

"หวัดดีจ้า"ตัวประหลาดรูปร่างเหมือนกระต่ายกระโดดออกมาแนะนำตัว

"อา ดิฉัน สึคาโมโตะ ยาคุโมะค่ะ"

"เดี๋ยวผมว่าเรามาเริ่มกันเลยดีกว่าครับ"

ว่าแล้วทั้งสองก็เตรียมอาหารกันต่อไป



"คุณเคนชิโร่ วันนี้อยู่ทานมื้อเย็นก่อนนะคะ"

"อ่า ไม่ปฎิเสธครับ เหอๆ [อิ่มจังตังค์อยู่ครบ ]"

"ว่าแต่ผู้สืบทอดเพลงหมัดดาวลูกไก่ นึกยังไงถึงมาหาฉันถึงที่นี่ได้ล่ะเนี่ย"

"ก็ไม่ได้กะมาทำการค้าอะไรหรอก เพียงแค่เดินทางไปเรื่อยๆ ไร้จุดหมายอ่ะนะ"

"แหม ปากไม่ตรงกับใจเลยนะคะ"

"คุณนี่ก็รู้ไปซะหมดทุกเรื่องเลยนะ คุณยูโกะ"

"เอาล่ะ เดี๋ยวไปอาบน้ำอาบท่าซะมั่งนะคะ เดี๋ยวจะไม่ให้ร่วมวงซะนี่ = ="

"อ่า ครับ"



ตกเย็นยูโกะในชุดเต็มยศก็เดินออกมารอที่นอกบ้าน จดจ้องไปที่ท้องฟ้ายามอาทิตย์ลับขอบฟ้า

ทัใดนั้น บรรยากาศเบื้องหน้าของยูโกะก็เริ่มบิดเบือน และค่อยๆ แหวกออก ทันใดนั้น

ก็มีกลุ่มคนหล่นลงมา

"นี่ โมโคน่า วันหลังให้มันเบากว่านี้หน่อยสิ"

"ขอโทษง๊าบ..." ตัวประหลาดรูปร่างเหมือนกระต่ายสีขาวกำลังโดนหยิกแก้ม

"นี่ คุโรปิ้ง หัดเบาๆ มือกับโมโคน่าของชั้นหน่อยนะ ไม่งั้นจะ หึหึหึ"

ชายตัวสูงรับรู้ถึงรังสีอำมหิตรีบถอยห่าง



"สวัสดีครับ คุณยูโกะ"

"ได้ของที่ต้องการมาแล้วสินะ เชารันคุง"

"ครับ แล้วโมโคน่าก็บอกว่า รู้สึกถึงขนนก ว่าอยู่ที่เมืองนี้"

"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ พวกเธอเหนื่อยกันมามากแล้ว เดี๋ยวพาซากุระไปพักผ่อนข้างในก่อน

แล้ว เดี๋ยวเชิญมาทานข้าวด้วยกัน"

"ครับ"



ณ ห้องโถงสไตล์ญี่ปุ่นที่บัดนี้แปรสภาพกลายเป็นห้องสำหรับงานเลี้ยงอาหารค่ำ

บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารมากมาย เครื่องดื่มแอลกอฮอล์สุดโปรดทั้งหลายของยูโกะ

ตั้งเรียงรายอยู่



"เอาล่ะ มื้อนี้เต็มที่กันเลย"

"เย้"โมโคน่าทั้งสองตัวชนแก้วกันจนน้ำ[?]แทบหก

บรรยากาศในห้องอาหารเป็นไปอย่างสนุกสนาน แต่มีเพียงอามาคุสะและเชารันเท่านั้น

ที่ไม่ได้รู้สึกสนุกสนานไปด้วย



อามาคุสะขอตัวเดินออกไปข้างนอกบ้าน

สักพักเชารันก็ลุกขึ้นจากวงแล้วเดินตามออกไป



"เอ่อ ขอโทษนะครับ ผมรู้ว่าคุณเป็นผู้เยี่ยมยุทธ ขอผมได้ประลองกับคุณจะได้ไหมครับ"

"เจ้าอยากประลองกับข้าเพื่ออะไรงั้นเหรอ"

"ผมอยากรู้ว่าตัวเองแข็งแกร่งแค่ไหน เพราะผมมีคนที่อยากปกป้องอยู่"

"นั่นคือเหตุผลของเจ้างั้นหรือ"

"ครับ"

"ไม่เอาดีกว่า เพิ่งกินข้าวมาหยกๆ - -"

"เอ่อ ขอความกรุณาด้วยครับ"

"ไม่ดีกว่านะ เพราะเธอยังมีคนที่ต้องปกป้องนะ ไม่ควรจะรีบมาเสี่ยงชีวิตกับแค่การประลองแค่นี้"

"ครับ...ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ผมคงต้องขอล่วงเกินแล้ว"

เชารันเคลื่อนที่อย่างว่องไวเข้าประชิดตัวของเคนชิโร่ เตะเข้าไปที่ชายโครงอย่างจัง

แต่ที่เค้าสัมผัสได้มีเพียงแค่ผ้าคลุมเท่านั้น

...หายไปไหนแล้วเนี่ย....

อามาคุสะ เคนชิโร่ นั่งอยู่ที่ระเบียงอย่างสบายใจ ในขณะที่เชารันพุ่งเข้ามาโจมตีอีกครั้ง

คราวนี้ หมัดของเขาเข้าเป้าไปที่หน้าของอามาคุสะอย่างจัง แต่หมัดของเขาก็ไปค้างอยู่ที่

เสาบ้านของยูโกะแทน

"นี่ ให้มันน้อยๆ หน่อยเจ้าหนู เดี๋ยวบ้านก็พังหรอก"เจ๊ยูโกะท่าทางเมาได้ที่ออกมาโวยวาย

"ขอโทษคร๊าบบ.."เชารันรีบยกมือไหว้ขอโทษยูโกะที่เขาเกือบจะพังเสาบ้านไป - -"

"คุณยูโกะ ดื่มมากไปแล้วนะครับ"วาตานุกิออกมารั้งยูโกะเอาไว้ ก่อนที่จะพากลับเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงอย่างเดิม

.

.

"คงจะรู้ถึงฝีมือตัวเองบ้างแล้วสินะ"

"เอ่อ ครับ ขออภัยด้วยที่ล่วงเกินครับ"

"ข้าจะบอกอะไรกับเจ้าไว้อย่างนะ เมื่อกี้เจ้าโชคยังดีที่หมัดของเข้าไม่มีจิตสังหาร ไม่งั้นเจ้าได้ตายไปแล้ว

ความจริงเจ้าเป็นคนที่ใจร้อนดั่งเปลวไฟ แต่พยายามปิดกั้นเอาไว้ หากเจ้าแสดงความใจร้อนออกมามันจะส่งผลร้ายต่อเจ้า

หวังว่าเจ้าคงจะเข้าใจนะ"

"ครับ ขอบคุณที่ชี้แนะครับ"

"ฮ้าวว~~ ไปนอนดีกว่า"

อามาคุสะเดินไปนอนยังระเบียงหน้าห้องแล้วเขาก็หลับไป ปล่อยให้งานฉลองของยูโกะดำเนินต่อไป

..หนาวจังแฮะ รู้งี้ไปนอนข้างในดีกว่า...

ยาคุโมะค่อยๆ เปิดประตูออกมา พร้อมกับเอาผ้าห่มมาห่มให้กับชายที่นอนอยู่ภายใต้แสงจันทร์

แล้วค่อยๆ เดินจากไป

"ขอบใจนะ"อามาคุสะพูดขึ้นก่อนที่จะนอนต่อ

แล้วยาคุโมะก็เดินเข้าห้องไป



.

.

.



บรรยากาศที่เต็มไปด้วยพลังแห่งหยิน สร้างความกดดันให้กับนิวจัง ผู้ที่มายังที่แห่งนี้เป็นครั้งแรก

แต่ดูเหมือนกินจิและบัน จะมีความตื่นตัวมากขึ้น เหมือนดังเสือที่กลับเข้ามาในป่าของตน



อีกด้านหนึ่ง ภายใต้เงาของตึกระฟ้า



"ดูเหมือนว่าพวกเราจะมีแขกเข้ามาใน Area ของเรานะ อิกคิ"

"ออกไปต้อนรับกันหน่อยไหม อากิโตะ บุจจะ"

"ชั้น Agito ต่างหากเล่า เจ้ากางี่เง่า"

"อ้าว โทษที ออกไปต้อนรับพวกมันกันเถอะ"

เหล่า Storm Rider ต่างทะยานขึ้นไปสู่ท้องฟ้าท่ามกลางราตรีเพื่อเผชิญหน้ากับผู้ที่มาเยือน



"นี่บันจัง ได้ยินเสียงอะไรรึเปล่า"

"พวกมันคงมากันแล้ว ผู้ที่เฝ้า Area แห่งนี้"



กินจิมองไปรอบๆ ว่าเสียงนั้นมาจากที่ใด

"โอ้ย !"กินจิรู้สึกเหมือนมีอะไรมาปะทะที่หัว

"แน่จริงก็ออกมาสิ"

"เจ้าพวกผู้บุกรุก ไม่ได้ใส่ AT แล้วมาหยามกันถึง Area แห่งนี้ นับว่ากล้าหาญมาก"

"พวกแกเป็นใครกันแน่"

"พวกเราคือ 'โคะคาราซึมารู'ผู้ที่คอยปกป้อง Area แห่งนี้"

"พวกเราแค่ต้องการผ่านบริเวณไปข้างในเท่านั้น"

"อ้าว งั้นเองเหรอ งั้นก็เชิญผ่านไปได้เลย"

...

"นี่ อิกคิ แกพูอะไรของแกเนี่ย อุตส่าห์ถ่อมาจะให้เสียเที่ยวรึยังไง"Agito ฉุนขาดกับความงี่เง่าของอิกคิ

"เอาน่าให้พวกเค้าผ่านไปเถอะ ยังไงยัยนั่นก็ไม่ว่าอะไรหรอก"

"หนวกหู งั้นชั้นจะเฉือนพวกมันเอง"

Agito พุ่งเข้าไปหาพวก GB ด้วยความเร็วสูง

"พวกแกจงเป็นเส้นทางให้กับข้าเถอะ ฮ่าฮ่า"

"นิวจัง ระวังนะ"

กินจิกระโดดเข้าไปปกป้องสาวน้อยหูแมว



"แคร้ง !!"



ประกายแสงจากการปะทะกันของ Regalia ของ Agito กับมีดของ Dr.Jackle ทำให้เกิดแสงสว่างจ้า



"ผมไม่นึกเลยนะว่าคุณจะโจมตีผู้ที่อ่อนแอที่สุดก่อนอย่างนี้ ผมเริ่มโมดหแล้วนะ"



Dr.Jackle พูดพร้อมกับหน้าตาที่นิ่งเฉย แต่ แผ่รังสีอำมหิตออกมาอย่างมหาศาล ทำให้ Agito

ถึงกับก้าวขาไม่ออก



"แกมัน"Agito พูดทั้งๆ ที่สั่นอยู่

"DR. กินจิ เราเสียเวลาไปมากแล้วนะ รีบไปกันดีกว่า"

"ครับคุณบัน ผมก็ไม่ค่อยอยากจะมาเสียเวลาที่นี่สักเท่าไหร่หรอกครับ"



และแล้วพวก GB ก็เดินทางต่อไป

"นี่ Agito กลับกันเถอะ"

"ชั้นกลัวนี่ อิกคิ"อากิโตะกระโดดเข้าหาพร้อมกับดูดปากของอิกคิได้อีก 1 ที - -"



.......................



ยามเช้าวันใหม่ที่ร้านของยูโกะหลังจากที่ทานอาหารเช้าฝีมือยาคุโมะกันแล้ว

พวกเชารันจึงถามยูโกะเกี่ยวกับเบาะแสของขนนกที่โมโคน่ารับรู้ได้ว่าอยู่ในเมืองนี้



"คุณยูโกะครับ เมื่อวานนี้ที่โมโคน่ารู้สึกได้ถึงขนนนก"

"ชั้นรู้แล้วล่ะ แต่ว่ามันอยู่ไหน แต่เธอจะมีความสามารถพอที่จะไปเอามันกลับมาได้รึเปล่า"

"มันอยู่ที่ไหนเหรอครับ"

"มันอยู่ที่ ด้านหลังของชินจูกุนี่เอง"



"ที่ด้านหลังของชินจูกุหรือ"เคนชิโร่เอ่ยอย่างไม่เชื่อหู



"ใช่แล้วล่ะ มันเป็นที่ที่คุณออกมาไม่ใช่เหรอคะ"

"ใช่"

"เอาล่ะ เชารัน เธอคงต้องพึ่งกำลังของนายคนนี้แล้วล่ะนะ"

"ใครบอกล่ะ ว่าฉันจะช่วย"

"แล้วถ้ามันเกี่ยวข้องกับแม่สาวน้อยคนนี้ด้วยล่ะ" แล้วยูโกะก็ชี้มาที่ยาคุโมะ

"คะ"

"เธอคงอยากช่วยพี่สาวของเธอสินะ"

"แต่ว่า ทำไมพี่สาวหนูถึงได้"

.."เธอและพี่สาวของเธอเป็นกุญแจสำคัญในการเปิดประตูไปสู่ Higher Town น่ะสิ"



ในสมัยก่อนนั้น ผู้ที่อยู่ใน Higher town จะเป็นชนชั้นปกครองของมนุษย์ สิ่งมีชีวิต

และสรรพสิ่งทั้งมวลภายในโลกนี้ แต่ภายหลังจากที่มหาสงครามได้เกิดขึ้น ทำให้ประตูแห่ง

Higher Town ถูกปิดลง ทำให้การปกครองด้วยสามัญสำนักของวิญญูชนขาดหายไป

กลายเป็นปกครองด้วยกำลังที่มาจากกิเลสและความเห็นแก่ตัว จึงมีคนที่คิดจะช่วงชิงเอาพลังแห่งการ

ปกครองใต้หล้ามาเป็นของตัวเอง



"สรุปสั้นๆ ก็คือ พี่สาวเธอกำลังอยู่ในอันตรายนั่นแหละ"

"จริงเร้อ - -"อามาคุสะคิดในใจ เจ๊แกโมเมรึเปล่า

"ได้โปรดเถอะค่ะ กรุณาช่วยพี่ของหนูด้วยนะคะ"

อามาคุสะพยายามปฎิเสธ เพราะรู้ถึงความยากลำบากในการขึ้นไปสู่ Higher Town

... เขานิ่งเงียบ ต่อสู้กับสายตาวิงวอนของสาวน้อย



"นี่ ยาคุโมะ รับสิ่งนี้ไปสิ"

"เอ๋ ไอ้นั่น เหรอคะ"

"ลองใส่ดู แล้วลองขอร้องเขาดูสิ"



"ท่านเคนชิโร่ ได้ดปรดช่วยหนูด้วยเถอะค่ะ"

บัดนี้อามาคุสะไม่สามารถต่อสู้กับสายตาของเธอภายใต้ ไอ้นั่นได้

"ก็ได้ ชั้นยอมช่วยเธอก็ได้"

"ขอบคุณมากค่ะ"



"เอ่อ คุณยูโกะครับ งั้นเดี๋ยวพวกผมขอออกเดินทางก่อนนะครับ ฝากซากุระด้วย"

"จะรีบไปไหนกันล่ะ มีบริการพิเศษให้ด้วยนะ"

ยูโกะหยิบกระเป๋าผ้าสีขาวใบหนึ่งขึ้นมา พร้อมกับล้วงมือลงไปในกระเป๋าใบนั้น

พร้อมทั้งดึงประตูสีชมพูบานหนึ่งออกมา

"พวกเธอเดินผ่านประตูนี้ไป ก็จะไปโผล่ที่หน้าทางเข้าชินจูกุได้"

"อ้าว เจ๊ มีของดีก็ไม่บอกนี่"

"ใครเจ๊แก หา ตาคุโรป๊อง "ยูโกะแผ่รังสีอำมหิตทำให้คุโรงาเนะสดุ้งเฮือก

"แล้วทำไมไม่ไปโผล่ที่ Higher Town เลยล่ะครับ"

"ก็ช่วงนี้มีโปรโมชั่นฟรีจากผู้ผลิตน่ะ เหลืออีกแค่ครั้งเดียวไปโผล่ที่ชินจูกุพอดี"

- -"



.."เอาล่ะ ไม่ต้องพูดมาก รีบเดินทางไปได้แล้ว เดี๋ยวชั้นจะต้องไปช๊อปปิ้งอีก"

"นี่ ยูโกะ ชั้นยังไม่บอกเลยนะ ว่าจะช่วยเจ้าหนูนี่"

"เอาน่า ก็ถือว่าช่วยหน่อย แล้วเดี๋ยวจะหาข้าวเย็นไว้ให้ล่ะกัน"

"ไปกันเถอะ"

"อืม"



พวกเชารันเดินเข้าประตูสีชมพูนั้นไป ตามด้วยยาคุโมะและอามาคุสะ เคนชิโร่



หลังจากนั้น ประตูก็ปิดลงแล้วก็หายไป



"ไป Shopping กันเถอะ โมโคน่าจัง"

.

.

.



"O_o กรี๊ดดดด...!!"

ทำไมโมโคน่ามี 2 ตัว





/me เรื่องราวจะเป็นอย่างไร โปรดติดตาม

/me Edit แล้ว[ตอนโพสมันหายไปได้ยังไงหว่า เหอๆ]













Fiction

ร่วมแสดงความเห็น

ติดต่อเรา